Gerilla Kaleminden
Yaşamın anlamana yürümekti sevgi. Can verir, ölü bakışlara, yüklendi mi bir adım ötesine. Yaşamın sancıları, rüzgar olur uzak diyarlara yol alıp giden. Sevgi yıldız gibi süsler hayallerini düşlere dalar adımlarsın zamanı geçerken, gün-gecelerden… Canlı bir bakıştır seni tarihin gerçeğine götüren. Yüreğe inen yaşam dolu, sade bir sözcüktür bizi anlatan.
Dağlarda yürüyebilmenin heyecanıyla adımlıyordum patikaları. Tarihte bilinci, bilinçte özgürlüğe akmanın nasıl emek gerektirdiğini öğreniyordum. Vicdan ve yürek bilinci kendisiyle savaş için en keskin silahları kuşanmayı gerektiriyor. Düşüncelerimizi düzeltmek için güzel ahlak, zihnimizi güzelleştirmek için erdemli bir ahlak yani kendindeki beş bin yıllık zihniyete karşı savaş vermekti. Bu evrenin en güzel hazinesi bilinçti, değerli silahı ise ideolojisi ve inancıydı. Hem kendimizle hem de eril zihniyetle savaşmak için en güzel silahlara sahiptik. Yüreği bu yaşamda atan ve vicdanının sesini duyan her gerilla erkenden kuşanıyordu özgür yaşamın felsefesini. Gizemli bir çekiciliği vardı dağların, vadilerin, öğrenmenin. Dağların olduğu kadar dağ insanlarının da çekiciliği beni alıp götürüyordu. Hangi yüreğin kapısını aralasam efsanevi bir öykünün içinde buluyordum kendimi.
Hangi vadinin, dağın gizemine baksam destanlara taş çıkartan güzelliklerle karşılaşıyordum. Bu yüceliklerin insanı da yücelttiğini biliyordum da bu kadarını tahmin edemezdim…
Şairler duymuştum daha önce ismini kitaplarda okuduğum. O şairlerin sözleri de çekmişti beni ama tutamamıştı. Onların yazdığı şiirlerde bulamamıştım yaşam telaşımı, tozlu patikalardan topladığım umutları.
Birde bize öğretilmişti ya şairler sadece çok kitapları olanlar çok okuyup çok yazanlardır diye. Dağa gelince asıl şairlerin aslında yaşamı en güzel sanatıyla yaşayanlar olduğunu gördüm. Dedim ya adımladığım her yamaçtan sonra efsanevi bir manzarayla karşılaşıyordum.
Bakışlarını okumaya çalıştığım her yoldaşımın yaşamında destansı bir öyküyle buluşuyordum. Senin bakışlarını somut olarak hiçbir zaman göremedim…
Aynı zamanda değil ama aynı patikaları adımladık. Aynı günde değil ama dağların yüceliğine, gerillaların iradesine heyecanla baktık, bir parçası olduğumuzu bilerek. O suları farklı zamanlarda yudumladık…
Ülkemizin özgürlük rüzgarını hasretle kucakladık ayrı mekanlarda.
Ama aynı güneşe sevdalıydık, aynı özgürlük türküsünü söylüyorduk. Yaşamın gerçeğine dokunmak, halkımız ve geleceğin çocukları için umut ekmek istiyorduk emek kokan dağlarımıza.
Ama okudum, bizim eskimiş biraz da yıpranmış kağıtlarımızdan. Gerilla şiirlerinde, gerillaların defterlerinde ve en önemlisi de canla daldıkları sıcak sohbetlerinde. Gerillaların defterlerinde buldum masmavi gökyüzünde beyaz bulutlara nasıl el sallayışını. Okudum ve tutundum dağ ve yaşam kokan mısralarına. Anladım ki bu yaşamın, dağ yaşamının orta yerinde açmışsın yüreğini. Güzel ülkemin üstünde süzülen küçük bulutlarına bile el sallamayı unutmamışsın…
Vasiyet bırakmışsın “Ne zaman mavi gökyüzünde beyaz küçük bir bulut görürseniz, ona benim için el sallayın” diye. Yine dağ patikalarına veda edememiş, haykırmışsın “gidemem” diye. Kendi rahatsızlığına isyan etmişsin seni bu yollardan uzaklaştırdığı için. Birebir karşılaşmadığım bakışlarını topluyorum dağ patikalarında ve yoldaşlarımızın yüreğinde bıraktığın sevgiden. Yazdığın mısralarda ise sadece ben değil nice güzel gerilla buluyor heyecanını, telaşını, hüznünü…vs.
Çünkü yaşadıklarını yazmıştın, yaşamda da insanların yüreği akar. Sözlerin uzak değildi hiçbirimize mantar toplayışımız akıyordu sözlerinden. Edebiyatın yaşamın gerçekliğine dokunduğunu hissettiğim anlardı senin şiirlerini okuduğum anlar. Yaşadığımız yaşamın gerçeğinden fışkırıyordu en güzel felsefe ki onu özgürlük bilinciyle yoğurmuşsun. Okuyor ve tutunuyoruz şiirlerine, bizden uzak olmayan bizim bir parçamız olan mısralarına.
Dağda kalmak istemişsin ya, kalmışsın. Bedensel olarak seni tedavi için götürmüşler ama yaşam heyecanın, bahara açılan coşkuların, gerilla yaşamına sevdan konuğudur dağlıların. Çaylarımızı yudumlarken, gözlerimize hasretler dolarken, inançla bakarken gökyüzüne seni hatırlarız ve konuk ederiz sohbetlerimize. Bir şiirin olmadık bir anda ortamı felsefe tartışmalarına sürükler. Güneşin sıcaklığını ve evrenselliğini anlatan dizelerin gelip oturur sohbetlerimizin ve özlemlerimizin ortasına. Dolunayın geceyi süslediği bir gecede senin mısraların yayılır yürekten yüreğe. Gerilla şairisin ya gerillanın umutla zirveleri adımlayan coşkusundasın. O nedenle bizden ayrıldın diyemem.
El salıyorum mavi gökyüzündeki beyaz bulutlara. Sana ulaştırdılar mı bilmiyorum, ama ben haykırıyorum Heval Vasfi(Hamza)’ya selam söyleyin diye. Ayrıca ben de birkaç arkadaşa daha anlattım, tutkulu yürüyüşünün bir kısmını. Şimdi ben ve birlikte yol aldığım arkadaşlarım ne zaman mavi gökyüzünde beyaz bir buluta rastlasak senin için el salıyoruz…