ÖNDER APO
PKK; bir diriliş olayı, yeni gün olayı ve bir Newroz olayıdır.
Mezopotamya Bir Özgürlükler Ülkesi ve Özgürlükler Tarihidir.
Newroz: Gün ışığına çıkan çiçektir, yaşama duruştur, doğanın rengarenkliğe açılışıdır ve bütün yaşam damarlarına kan verilmesidir. İşte PKK de böyledir. PKK, gerçekten bir Newroz partisidir. Yaşama yürüyen kanın partisidir. Diriliş için doğasında bir şey varsa, onun yeşillenmeye ve çiçeklenmeye duruşudur.
En büyük güç ve kanun; özgür yaşam kanunudur.
En büyük kanun özgür yaşam iradesidir.
Mezopotamya bir özgürlükler ülkesi ve özgürlükler tarihidir. Demirci Kawa’dan, Mazlum’a kadar çok soylu özgürlük savaşçıları vardır. Hallac-ı Mansurlardan tutalım yine Pir Sultanlara ve Sivas’ta derisi yüzülen Nesimilere kadar hepsi bu toprağın özgürlük savaşçılarıdır.
Halkların direniş tarafında yer almak; özgürlük yasalarına bağlı kalabilmektir. İnsanlık, burada başlayan özgür yaşama ve özgürlük tarihinin bu beşiğine bir kez daha şahitlik etmek ve bağlı kalabilmektir.
Mezopotamya; Zağrosların eteklerindeki yaşamın belirişi, bütün kutsal kitapların anlatmak istedikleri cennet ülkesi, Nuh’un tufan sonrası yeni yaşam alanıdır. Bir de bu topraklarda baştan beri insanlar özgürlük tutkularıyla yaşamıştır. Belki de hiçbir ülkedekine benzemez. Belki de yazılan hiçbir kitaptakine de benzemez. Belki de kitaplarda daha yazılmamıştır, ama bir özgürlük savaşı vardır. Kitabı tam yazılamamışsa, belki de kurtuluşu tam olmadığı içindir. Yazılan kitaplar daha çok yarım kalan kitaplarsa, o da kurtuluşun tam olmamasındadır. Ve PKK budur aynı zamanda.
PKK, sonu gelmemiş bir roman, bir şiir, bir türküdür. Yazmadan önce konuşma, bir eylem ve gerçeğine de bu anlamda sadık ve tarihi özüne bir yanıt oluyor.
Hazineler kaybedildiği yerde aranır. İnsanlık doğduğu yerde, kökleri üzerinde araştırılır ve bulunacaksa orada bulunur.
PKK yirmi beş yıldır insanı arıyor, önce kendi insanını. Ve bu insan ilk insandır ve belki de olacaksa doğrusu, en son insan da o olacaktır.
Ben, halen büyük bir yaşam arayıcısıyım.
Olacaksa en doğrusu ve en güzeli; buranın tarihi köklerine ve beşikliğine uygun olacaktır. Tıpkı o Gılgamış’ta başlayan tüm yaşam arayışçılarının, ölümsüzlük peşinde koşanların gerçeğine sadık bir yaşam tanımı gibi. Özgürlük insanına yaraşan tam da bu oluyor.
PKK’deki Newrozların hepsi bir arayış ve biraz da buluş yıllarıdır.
Şehitlerimiz Tüm Çirkinlikleri Önce Bedenlerinde Yaktılar Kül Ettiler.
Kutsal bir mabedin el dokunulmaz tanrı veya tanrıçası gibi kilitledim kendimi. Bütün bu kötülük anlayışlarına, ellerine karşı, bir saf-temiz ruhum olacaksa, bir köşemde kalsın dedim: İşte PKK ve şehitleri. Çok güzel olan bu.
Bu toprağa ne kadar çok şehit düşüp ekilseler, herhalde o kadar da temiz olan yenileri boy atacak. PKK bu, heyecanlandıran bu. Bunu egemen kılmak istiyorum. Ve bu beni daha fazla ilgilendiriyor. Bir insanlık görevi. Bu topraklara bir hürmet, bu sayısız insanlık şehitlerine ve insanlık tarihine bir saygı. Şehitlerimiz Mazlumlar, Zekiyeler, Rahşanlar, Ronahiler varsın hiç yaşamasınlar ve zaten Zilanlar ne demişlerdi ve neyi kül etmişlerdi? İğrenç sınıf, ulus, cins ve her tür iyiliğin, doğruluğun, güzelliğin ve emeğin düşmanlarının kendilerinde yarattığı ve kendilerinde gerçekleştirdikleri ne varsa önce hepsini bedenlerinde yaktılar, kül ettiler. Pir Sultanlar, Hallac-ı Mansurlar da böyleydi. Ve ne şahane ki, bu geleneği temsil ettik. PKK’yi bu günlere böyle getirebilmek, özgür insana dayatılan tüm suçları PKK’nin bedeninde yakmak, yok etmek ve mümkünse temizlenmiş yeniden yaşama koyulmak. PKK, belki de hiçbir örgütte olmayacak kadar canlı büyüyor; bu yirmi beşinci yılın diğer bir tanımı da budur. Kesinlikle bu canlar yanarken ve o egemenlerin elindeki en son teknikle yakılan bütün PKK şehitleri, aslında öldüklerine hiçbir zaman inanmadılar. Son nefeslerinde hemen hepsi yaşamla kucaklaştığını adı gibi biliyorlardı. Bu trajiktir, ama bir gerçektir. Başka türlü yaşamla kucaklaşma olamıyor.
Kutsal savaşımda ricaya, yalvarmaya yer yoktur; kurala yer vardır ve bu da iradenin kendisidir. Bu kural bilincin ışığıdır.
En Büyük Otorite; Duygu, Düşünce ve İrade Yüceliğidir.
Benim yanımda doğrular yaşar. Benim yanımda güzellikler yaşar. Benim yanımda savaşta zafer, yaşamda aşk yaşar.
En büyük emir, duygu büyüklüğündeki düşüncenin doğru kıvılcımındaki kuraldır.
Bizde politika ve askerlik ışık hızında iş yapar, yani yapmanın en son sınırıdır. Işığın bir özelliği daha var; yakıcıdır, aydınlatıcıdır ve öyle olmak gerekiyor.
Olacaksa Bu Halk; Ben Onunla, O Benimle ve Dostlarıyla Olmalı.
Savaş aynı zamanda büyük aşk içindir.
En fazla yiğitliğin olduğu yerde, en yüce ilişkiler, sevgiler, aşklar oluşur.
Ülkem kadar yalnız ve halkım kadar kimsesizim. Olacaksa ülkem dostlarıyla kabul edilmeli; olacaksa bu halk, ben onunla, o benimle ve dostlarıyla olmalı. Yalnızlığı gidereceksek sahte dostlarla, yol arkadaşlarıyla değil, olacaksa insanlıkla eşitçe ve özgürce bir beraberlik olmalı. Olacaksa yoldaşlık, onun duygularını da, acılarını da ve onun sevincini de tamamen paylaşmak temelinde olmalı…