Yoldaşlarının Gönlünde Çığır Açan Sonsuz Bir Çığlık
Kobrayı vurduklarında Gerilla çocuksu hareketlerle dizlerine vurarak eliyle gökyüzünü işaret edip ağız dolusu gülmüştü. Parti saflarında hep te düşman tarafından çalınmış çocukluk ruhuyla yaşadı. Savaşın kızgınlığında olgunlaşmış olsa da yine de hayallerinin peşinden koşan çocuk yüreği böylesi zamanlarda belirginleşiyordu. Özellikle ablası Engizek’in şehadetinden sonra partiye daha bir anlam biçmek isteğiyle bir bütün olarak özlemlerini sevgisini çabasını moralini ve her şeyini bu davaya kilitlemişti. Gerilla daha önce de Engizek’i örnek alıp aynı sevdaya tutulmuştu ve ondan sonra kendisini ülkenin yollarına savurmuştu. Engizek kardeşi Ömer’i saflarda görünce sevincinden ne yapacağını şaşırmıştı. Ömer artık “Gerilla” yapmıştı adını. Birlikte fazla kalamadılar ama aynı kavganın savaşçısı olmak güç veriyordu, ikisinede. Birbirlerine “bu savaşta sonuna kadar onurluca kalacağız.” Sözünü vererek ayrıldılar. Sonra bir gün dağlar çınladı. Gerilla’nın yüreğine ağır bir sancı düştü. Hem kardeşi hem yoldaşı Gerilla artık toprağa sarılmıştı. Bu sefer küçükken oynadıkları oyunlar gibi şakacıktan değildi. Engizek artık olmayacaktı. Artık daha fazla çoşkulu daha fazla gönüllü olmalıydı. Çünkü Engizek’i kendi kişiliğinde yaşatma göreviyle karşı karşıyaydı.
Belki çok fazla etkilenmişti ama acısını içine atıp intikam yemini etti. Albümüne her baktığında verdiği sözleri tekrar yineliyordu. Engizek’in şehadetinden sonra üç yıl geçmiş ve artık Gerilla büyümüştü. Büyüdükçe sevdası, yüreği ve intikam hırsı da büyümüştü. Gerilla sıcaklığını tüm yüreklere yaymıştı. Atik, canlı bedeni, çalışma istemi onu her görevin öncüsü yapmıştı. Yaptığı manga komutanlığında her zaman görev ve eylem denildiğinde “müsaade var mı? Ben hazırım.” Diyerek herkesin sözünü ağzından alırdı. Sürekli görevlerde oluşundan o da Rezan yoldaş gibi bölüğün yanında fazla kalamıyordu. Henüz bölüğe geleli bir hafta olmamışken operasyon çıkmıştı. “iyi insanlar çabuk ölür.” Sözünü doğrularcasına arkadaşların savunmasını bırakmamış ön cepheden hiç ayrılmamıştır. Üç kez yaralanmış kan kaybından halsiz düşmüştü. Ama yinede yerini bırakmamıştı. Yaralandığında Engizek ve çocukluğu bir film şeridi gibi gözlerinden geçmişti. Çocukken Engizek ile yaptığı kavgalar birgün elinde sakladığı sopayla ablasını dövüp evden kaçışı bunları saflarda Engizek anlatıp gülüşleri anımsadı. Sevinçliydi. Gerilla bu sefer Engizek’e sıkıca sarılacak ve hiç bırakmayacaklardı, birbirlerini. Elinden tutacak ve o aniden gelen bir patlama sesi ve sonra sessizlik. Halayın başında Şehit Hamza ve Şehit Gerilla vardı. İzleyenlerin yüreği göçtü. Doğa, gökyüzü, kuşlar en küçük canlı kendinden utanarak izledi, bu dilanı. Acaba dünyada bu kadar çoşkulu bu kadar gamsız bu kadar görkemli bir dilan tutulmuş muydu? Bu dilan PKK’de kahramanların dilanıydı. Gerillaların, Engizeklerin direniş dilanıydı…
Yer, gök inim inim inler
Sabahın ilk ışıklarıyla
Al kanlar içinde uzanmış
Göğsü param parça Gerilla
Bizde canımızı adarız
Uğruna düştüğün davaya
Her baktıkça kara namluya
Seni anacağız Gerilla…
18 yoldaşın bu direnişi tam üç gün sürmüştü. Artık düşman “teslim olun” demekten ve sonuç vermeyen tekniği kullanmaktan yorulmuştu. Mağaradaki her bir arkadaşı anlattık ya her birinin süreçle bütünleşen APO’nun savaşkan ruhu her birinin Cudi sevdası ve her birinin kulağında çınlayan mayısın direş sesiyle kendisini ön mevziiye atması vardı ya işte bu düşmanı çılgına döndürüyordu. Daha ne yapmalıydı ki? Denemediği yol kalmamıştı. Sonunda tüm vahşiliğiyle kudurmuşçasına her türlü savaş geleneğini yasayı, kanunu, ilkeleri insanlık tarihi çiğneyerek kimyasal kullanmıştı.
Doğa ancak böyle susturulabilir, insan yaşamına böyle son verilebilirdi. Tolhıldan ve Serhat eyaletlerinden o korku yeniden Kürdistan’a yayılmıştı. Önce yeni yaşama merhaba demenin coşkusuyla kendinden geçmişti. Ve nefes olamamanın boğuntusuyla birden çığlık atıldı. İşte bu güzel yoldaşlar topluluğu Haki gibi davaya adamış dörtler gibi bağdaş kurmuş ülkeye yönelen sekiz yoldaştan karar kılmış. Halil Çavgun gibi intikam bellemişti. Ve bunların hepsi mayıs şehitleriydi. Cudi’de bunun bir yıl öncesinde de 2 Mayıs şehitleri vardı. Direniş komutanları Hamzalar yine çağrıdaydılar. Mayıs ayı yine tüm görkemliliği ile deviren doğayla beraber tazelenen canlanan direniş ruhuyla donanmıştı. Mayıs yine kan revan içindeydi. Mayıs ayı şehitlerin ülke havasını solukladığı devrimci militanın bayram günüydü. En güzel elbiselerle kuşanılmıştı. Karşılarında Halepçe’deki, Hiroşima’daki napala çocukları selama durmuşlardı. Yoksa tarih bir tekerrür müydü? Evet Tolhıldan daki 18’lerin öncülüğünde onları karşılamaya gelmişlerdi. Her biri diğerinin elinden sıkıp yanlarına çekiyordu. Yanık bedenlerinin verdiği acılar henüz dinmemişti. Bu acılara cevap veren ardıllarının intikam hırsının verdiği dirençle ta Cudi’ye kadar gelmişlerdi. Yaşayan son hücreler artık bağırmak istiyordu. Birden toplu bir çığlık atıldı. Son bir çığlık ve sonsuzluğa dek yaşayacak yoldaşlarının gönlünde çığır açan sonsuz bir çığlık.
Mücadele Arkadaşları