ArmançSarya
Seni yazabilmek için uzun yıllar bekledim. Ama hâlâ da kendime güvenmiyorum. Seni anlatamama korkusunu yaşıyorum. Elbette ki bir insanı anlatmaya yetmez bir başkasının onun hakkında söyledikleri ya da yazdıkları. İnsanları tanımak onlarla yaşamakla olur, insanlar o zaman kendi kendilerini anlatırlar.Yaşamak biraz da anladığın kadar anlatmaktır. İnsan yaşadıklarıyla anlam katar ona ve yine yaşayarak anlatır anlamlılaştırdıklarını. Bu bir sanattır aslında. Yaşama sanatıdır bu. Sen yaşama kattığın anlam ile iyi bir yaşam sanatçısıydın. İşte bu kadar güçlü bir yaşam sanatçısını anlatabilmek bizim en büyük yoldaşlık borcumuz oluyor. Birçok şeyin eksik kalacağını biliyorum, çünkü yaşanılanlar o kadar çok ki kelimeler bile çaresiz kalır onun yanında. Boynu bükük bakarlar, kendilerini mahcup hissederler benim gibi.
Bizler dağların çocukları olarak biliriz kendimizi. Kürt çocukları hep dağlarla ifade ederler kendilerini.Dağları en iyi Kürtler tanır. Hem insanı büyüleyen, kendine âşık eden güzelliğini hem de bu güzelliğe tezat hırçın ve zorlu oluşunu. Sen dağa nasıl yaklaşırsan o da sana öyle yaklaşır. Onu sevdiğin kadar zorluklarına teslim olmaman gerekir. Yoksa seni bağrına basar ve bir daha geri vermez. Sırra kadem basarsın dağların yüreğinde. Eğer dağın dilinden anlarsan seni kendine yâr eder, öyle bir korur ki seni cihanın en kudretli ordusu dahi gelse sökemez seni oralardan. İskender bile geçememiştir bu dağlardan, çünkü anlamamıştır dağların dilini.
Gerilla ve dağlar yıllarca birbirlerine hep sadık dost oldular, yarenlik ettiler. Kürt gençleri kendi benliklerini dağlarda buldu, kendilerini yeniden keşfettiler. O yüzden bizde kutsaldır dağlar. Nasıl kiKürt halkı yıllarca kılamlarında, destanlarında, çiroklarında, dağları konuk ettilerse, şimdi dağlar Kürt kültüründe önemli bir yere sahip.
Sen de bu dağların yüreğinde doğup, büyüyüp, yine bu dağların yüreğinde gözlerini kapadın hayata. Seni büyüten bu dağlardı, seni olgunlaştıran, yaşam manasına kişiliğini yediren de bu dağlardı. Bir Koçer çocuğu olarak geldin dünyaya, çocukluğunu dağlarda yaşadın ve daha çok erken yaşlarda dağları kendine mesken etmiş devrimcilere katıldın. Gerillacılığın en güzel ve bir o kadar zorlu anlarını yaşadın. Savaşın içinde büyüdün, piştin. Benliğindeki savaşçı kişiliğin gerillacılığın özü ile birleşti. Koçerliğin doğal yanları devrimcilik ile bütünleşince çok daha güzelleştin. Bütün yaşamın bu dağlarda geçti. O yüzden belki de sana en güzel yakışan söz dağların çocuğu olur. Bütün ömrünü dağlarda geçiren bir insanın yaşam hikayesidir bu. Yaşamın sırrını arayan bir insanın hikayesi.
Bizler seni HevalDevrim olarak tanıdık. Devrime gönül veren, özgürlüğe âşık olan, bunun için yaşayan ve kahramanca canını veren bir yiğit yürek olarak bildik seni. Adın gibiydin, adın gibi yaşadın. Bu güzel bir şey, hem de çok güzel. Çoğu zaman isim seçeriz kendimize, ama seçilen isme göre yaşamak kolay mıdır acaba? Zordur, çünkü gerillada seçtiğin isme göre yaşarsın, daha doğrusu nasıl olmak ve yaşamak istersen ona göre isim seçersin. Sen adın gibi yaşadın Heval Devrim. Devrim için yaşadın ve yüreğinde en büyük devrimleri gerçekleştirdin. En zorlandığın anda, en çelişkilerin yoğun olduğu anda kendindeki geriliklere karşı devrim yapmayı bildin. Kendini yeniledin. Yoldaşlarına örnek oldun. O yüzden yoldaşların seni çok sevdi. Seninle yaşamak bizler için mutluluk oldu. “Devrim Hevali tanıyoruz elbette, birlikte kaldık” derken yüreğimiz sevinçle doldu. Bu sen yaşarken böyleydi zaten, şahadetinden sonra bu sevincin yanına büyük bir keder yerleşti. Soranlara söylerken artık eskinin heyecanını burukluk aldı, sevilene duyulan hasretin burukluğu. Aynı zamanda öfkesi, seni kaybetmenin öfkesi. Buydu bizim ses tonumuza yansıyan. Şahadet öyle bir gerçek ki alışmaktan bahsetmek bile çok gülünç. İnsan alışabilir mi sevdiğini kaybetmeye? O yüzden yürek hep öfke ile hınç ile doludur. Ben en çok senin şahadetin karşısında yaşadım bu duyguyu yoldaş. Kötü bir rüyaydı ve biz bundan uyanamıyorduk bir türlü. Zaman her şeye iyi gelir derler, ama zamanında iyileştiremediği yaralar vardır. O kadar derindir ki zaman derman olamaz.O yüzden bizde şahadet en büyük intikam gerekçesidir.
Heval Devrim ile ilk tanışma anında hemen hemen bütün yoldaşlarda hep aynı izlenim kalmıştı. Daha sonra seni tanıyan yoldaşlar olarak bir gün hakkında sohbet ederken ne tesadüf hepimizde aynı izlenimi bıraktığını fark ettin.Aslında tesadüf değildi bu, çünkü sen böyle bir insandın. Hepimiz senin için bu arkadaşta ilk gerilla arkadaşların duruşu var demiştik birbirimizden habersiz. Ben de seni ilk gördüğümde çocukken gördüğüm, unutamadığım ve yıllardır aradığım o gerilla duruşunu, havasını görmüştüm sende. Sanki ben yine o küçük çocuktum ve karşımda beni kendine hayran bırakan bir gerilla vardı. Seninle hiçbir kelime bile konuşmayan bir arkadaş dahi duruşundan çok etkileniyordu. İnce uzun hatların, yüzüne yakışan sakalın, içten gülüşün, doğal ve bir o kadar ölçülü davranışların ile insanı kendine hayran bırakıyordun. Özündeki güzellik yüzüne de yansıyordu. Sen farkında değildin belki bunun ama karşındakinin kafasından bu düşünceler geçiyordu.
Emek ile yaşam ayrılmaz bir bütündü senin için, yaşamanın emek vermekle olduğunu ve emeğin mutluluk olduğunu biliyordun. Kişiliğinde Koçerliğin büyük etkisi vardı, bu en çok da günlük yaşamsal işlerde çıkardı ortaya. O kadar güzel ve sağlam yapardın ki işini, herkes sana büyük bir güven duyardı bu konuda. Senin olduğun yerde rahattı herkes. Çünküseverek yapıyordun her şeyi.
Savaş anındayken de böyleydi. Arkadaşlar zorlanan arkadaşları sana emanet ederlerdi, onları koru derlerdi. Çünkü bilirlerdi senin yoldaşlarına karşı ne kadar duyarlı olduğunu, yoldaşlarına ne kadar bağlı olduğunu. Savaşın en kızgın anında yoldaşlık bağları her zaman daha güçlü olur. İnsan bunu senin yaklaşımlarında da çok iyi görebilirdi. Savaş konusundaki yetkinliğin, en çatışmalı ortamlardaki sakinliğin insanı etkiliyordu. Gerilla savaş taktiklerinde kendini geliştirmiştin ve katıldığın her eylemde rolünü güçlü oynuyordun. O yüzden senin katıldığın her eylemde arkadaşlar rahattı. Savaştaki cesaretin tartışma götürmezdi elbette. Bir gerillada olması gereken en önemli özelliklerden bir tanesi de budur ve sende bundan fazlasıyla vardı.
Bir erkek arkadaş olarak kadın yoldaşlarına yaklaşımın, onlara duyduğun saygı, paylaşımların, samimiyetin kadın yoldaşlarının yüreğinde sana büyük bir yer açmıştı. Kadın yoldaşların seninle birlikte çalışmak, göreve gitmek, savaşa gitmek isterlerdi. Sen bu durumu duruşun ile yaklaşımların ile yarattın. Kadın yoldaşlarına dost olmayı bildin ve hep bunun için uğraştın. Duruşun ile kişiliğin ile herkese dost oldun. Hem iyi bir dost, hem iyi bir komutan. Elbette ki senin tercihin her şeyden önce yoldaş olmaktı, yaşamın her anını yoldaşların ile paylaşmaktı. Her şeyi konuşarak değil, aslında bir çok şeyi yaparak paylaşırdın yoldaşlarınla. Hem güzel olan her şeyi hem de yaşamın tuzu-biberi olan zorlukları.
Mutluyuz Heval Devrim çünkü seni tanıdık. Seninlehayatınbir bölümünü paylaştık, sen bizim hayatımızın güzel bir dönemini ifade ediyorsun. Seni anımsarken bir tebessüm yayılıyor dudaklarımıza. Mutlu anları hatırlamanın huzuru bu. Birlikte uzun bir süre yaşayamasak da senden bize kalanlar o kadar güzel, o kadar anlamlı, o kadar derin ki. O kadar çok ki. Bana teselli veren, senin yokluğuna sabretme gücü veren birlikte yaşadığımız güzel yoldaşlık anları. Heval Devrim ile birlikte kalmak, onunla güzel şeyler paylaşmak bize o kadar güçlü hatıralar bırakmış ki. Sözlerinle, hissettiklerinle, yaptıklarınla kaldın bize. Dağlar bize senin gibi bir yoldaş verdi ve ne tuhaftır ki, dünya ya sunduğu bu güzel çocuğu bir gün bizden geri aldı. Şahadetin de yaşamın gibiydi, zaten sizin gibi insanlar daha yaşarken kahramandırlar, o yüzden şahadetleri de kahramanca olur. Canını hiç sakınmadan ölüme gidenlerden oldun ve ölümün ile yeni bir yaşamın yaratıcıları arısında yerine aldın. Bundandır ki cenazen sana yarışan bir şekilde karşılandı ve Kürt halkının omuzlarında taşındı. Kürt anaları senin tilililer ile uğurladı son yolculuğuna, delikanlı yüreğini kendi bağrına bastılar ve senin yiğitliğine yakışır bir şekilde verdiler seni toprağın bağrına. Dağlı yüreğin dağın yüreğine doğru yola çıktı ve birbirinizin yâri oldunuz. Dağın oğlu annesine geri dönmüştü…
Şimdi senin yürek atışlarını, sesini duyuyoruz bu dağlarda. Yüreğin, sözlerin, gülüşün yine bizimle. Sen yine bizimlesin, bizlerle yürüyor, bizlerle savaşıyor, bizlerle halay çekiyorsun. Çünkü sen bütün benliğini adadın bu yaşama, ölüm bile seni kopartamadı bu yaşamdan. Sen yoldaşlarına büyük anlamlar bıraktın, şimdi de bu anlamlar içinde yaşıyorsun.
Evet, dağların delikanlı, yiğit, sevecen çocuğu. İlerleyen her gün yerin kalbimizde daha çok büyüyor ve seni daha çok seviyoruz, çünkü sen bizim, benim yoldaşım ve komutanımsın…