ZinYezida Tamara
Sessizlik her yere hakim idi. Dilsizleşen, duyup görmeyen milyonlarca insan vardı bu ülkede. Kimi acılarıyla yoğuruluyor, kimisi azıcık azığıyla yetiniyordu. Aşk, sevda sözleri hep türkülerindeydi. Çünkü gerçek aşk çoktan terketmişti onları. Gıro’nun öyküsü, DervêşêEvdê’nin ağıtı yakardı onları.
Bebeler isyan edercesine, haykırarak geliyorlardı kısa sürede terkedecekleri dünyaya. Anaların yüreğinde acılar vardı, gidip de dönmeyen oğulları için. Ağıtları dillerden düşmeyenlerdi onlar.
Babalar sessiz birer dünya. Yorgunlardı, yaşam yorgunuydular.
Dedeler ŞêxSeit’i, Seyit Rıza’yı anlatırlardı torunlarına. GelyêZilan’ı, Munzur’u, 33 Kurşun’u. Gözyaşlarını saklayarak anlatırlardı Çanakkale’yi, Kore’yi.
Herbiri sessiz birer çığlıktı gençlerin. Yaşam onlar için hep başka yerlerdeydi ve yaşam iki kaş arası bir kurşundu. Kim ki dillendirse umudu, puslu gecelerin kurbanıydı. Kim ki dinlese yüreğinin sesini, ayrılığın türkülerine yenik düşendi.
Ölüm ve yaşamın hasımlığı birdi onlar için. Her an birisi olmanın kaçınılmazlığıydı onları biçare eden. Ve onlar ölümü, yaşarken yaşayanlardı. Bundandır ki korkuları yoktu ne yaşamdan ne de ölümden. Çünkü yaşam bir sanrıydı, bir içimlik sigara.
Kavurucu yaz sıcaklarında ırgattı onlar; Çukurova’da, Harran’da. Amelesiydiler sokaklarında Topkapı’nın. Dağ onlar için köylerinin sınırı. Ovalar sonsuzluğa giden yol. Herbiri kaçak bir yolcusuydu dünyanın. Bir lokma ekmeğin yolcusuydular. Kurşun gibi ağır havaların kaçakçısıydılar. Ölüm bir adım ötesiydi İran sınırında. Sessizliğin sessizliğinde boğulanlardı. Gece vardiyalarında çığlık çığlığa kalanlardı. Paslı prangaların gıcırtılarını, kader diye belleyenlerdi. Çilesine dünyanın, yaşam diyenlerdi.
Bu ülkenin bir yerinde, bir ananın sancısı vardı. Bir sancı ki, diğer doğuşlar gibi olmayan. Bir doğuş ki isyan ateşini dağların en zirvesinde başlatan. Bir haykırış, tüm yaşananlara inat. Bir umut, gidip de dönmeyenlerin hasretine. Bir aşk, yüreklerin sönmüş ateşine, bir ışık düşünmeyen insanlığa.
Artık sessizliğin çığlığı duyuldu bu ülkede. Tilililerle verildi toprağa oğullar ve kızlar. Ağıtlar değil halaylarla yüklendi yürekler. Mazlumlar, Kemal Pirler doğdu ve düştü bağrına toprağın. Özgürlük ateşiyle parçalandı son hücresine kadar Zilan. Gabar, gürüldeyen çağlayanlara dönüştü Korkmaz Mahsumuyla. Dörtler dilana durdu bedenlerini ateşe verirken. Umut dağlara taşındı, oradan kentlere. Sınırlar korkusuzca aşıldı. Karanlık gecelerde değil, al şafak sabahlarda yüründü ovalar. Günbatımı değildi peşinden koşulan, serin sabah uykularının Güneş’le başlanılan anlarıydı.
Gençler akın ettiler Güneş’e, analar, babalar. Yüzlerini çevirdiler Gün’e. Nice kahramanlar doğdu bu topraklarda. Vuruldular gece yarıları. Düştüler toprağa Haziran sıcaklarında. Ve onlar Güneş’le yeniden, yeniden doğdular.
Ve biz en güzel türkülerimizi 4 Nisanlarda söylemeye başladık. İçinde özlemler olan. Güzelliğe dair her cümleyi 4 Nisanlarda dillendirdik. Başlayan her güne sevgiyle, umutla baktık. Özlemlerin en yakıcı olanını 4 Nisanlarda yaşadık. Kuş olup yanına uçmayı hayal ettik.
Geçen on beş yılın inadına 4 Nisan’da karşıladık batmayan, batmayacak Güneş’i.