Bu metin, şehit düşen Newal yoldaşıma ithafımdır. Onun anısı, kalbimde ve mücadelemde yaşamaya devam ediyor.
Bağışla beni yoldaşım…
Belki yüreğindeki o zarif güzelliği anlatmaya kelimelerim yetmeyecek. Çünkü senin gibi birini anlatmak, kalbindeki sonsuz güzelliği dile getirmek kolay değil. Ne kadar çabalasam da yüreğinde taşıdığın o berrak sevdayı, özgürlük uğruna verdiğin o kutsal mücadeleyi tüm gerçekliğiyle yazıya dökemem. Sözler soluk kalıyor; senin sıcaklığın, senin ışıltın kadar diri değil hiçbir satır. Belki de bu cümleler, sesin gibi sıcak, bakışların gibi derin olamayacak. Seni anlatmaya hiçbir söz, hiçbir hece kifayet etmeyecek. Çünkü sen, özgürlüğün izini süren bir yolcuydun; ilk adımından son nefesine dek, kalbin hep özgürlüğün rüzgârıyla atıyordu. Umut, yoldaşlık ve sevda, senin yüreğinin vadisinde buluşur, orada kök salardı. Kalbin, direnişin mekânı olmuştu artık; orada doğar, orada büyürdü inanç. Bu yüzdendir ki, sen en zorlu savaşı kendine karşı verdin.
O gün geldiğinde…
Sen özgürlüğün yolcusu oldun. Bir daha geri dönmemek üzere yürüdün o yola.
İlk adımını attığın andan, son nefesini verene dek kalbin hep özgürlüğün nefesiyle atıyordu.
Umut, yoldaşlık ve sevda senin yüreğinin vadisinde buluşmuştu.
Ve artık senin yüreğin, direnişin mekanı, özgürlüğün haritasıydı.
Seninle geçirilen her an, bir ömre bedeldi.
Gözlerinin içi hep gülüyordu; öyle derin, öyle inanç doluydu ki bakışların…
Sen sadece düşmana karşı değil, kendi içine karşı da savaşıyordun.
Çünkü bilirdin: en çetin direniş, insanın kendi benliğine karşı verdiği savaştı.
Sen bu savaşı da onurla, vakar içinde verdin.
Hep diyordun: “Biz, halkımıza ve önderliğe layık birer yanıt olmalıyız.”
Ve sen, her görevin, her çatışmanın en önünde yürüyordun, benim cesur yoldaşım. Senin adım attığın yerde geri çekilmek yoktu.
Bir mektubunda şöyle yazmıştın bana:
“Kürt çocuklarının elleri özgürlük için zaferin işaretini yapıyor. Dilerim o ellerden biri sen olasın, biri ben olayım. Umutlarımızı birlikte zafere ulaştıralım.”
İşte ben de bu sözüne tutunuyorum şimdi.
Ama biliyorum…
Sen zafere hızlı yürümek istedin.
Ve belki de bu yüzden, beni ardında bıraktın.
Bugün sensiz Amed’de bir halaya girmek bana ne kadar ağır geliyor, bilemezsin.
Seninle birlikte dinlediğimiz ezgiler kulağımda ama yanımda yoksun.
O sonbahar yağmurlarında saçlarımı savurduğumuz anları şimdi tek başıma hatırlıyorum.
Göğe çekildiğin o gün, ben de yüreğimi sıkıca tutmaya çalıştım.
Ama…
Beni bağışla yoldaşım.
Çünkü bu acı haberle gözyaşlarım dinmiyor, gözyaşlarım susturulamıyor.
Sessizliğim özlemimi yüzüme vuruyor, ellerimdeki mendile sığmıyor sızım.
Yerimde duramıyorum.
Sessizliğim içimdeki sızıya dönüşüyor.
Ne desem, nasıl desem bilmiyorum.
Ne diyeyim bu sessiz gidişe… “Devrimciler ölmez” demeyin bana şimdi; ben utanmadan ağlıyorum can yoldaşım.
Senin sesin hâlâ kulağımda, o içli tınısıyla çınlıyor.
Ve şimdi “Dağlarımız karla kaplı” türküsünü mırıldanıyor içimde.
Tüm anılar, tüm yaşanmışlıklar gözlerimin önünden bir bir geçiyor.
Ateş başında birbirimize anlattığımız hayaller…
Özgürlük için kurduğumuz düşler şimdi yüreğimin yangınına dönüşüyor.
Biliyor musun…
Köyümüzde çoban, koyunları ağıla sokmuş yine.
Ben de neredeyse o kaval sesine kapılıp yola düşeceğim.
Çatlamış dudaklarından dökülen saf ezgiler, yüreğimin en temiz yerine işliyor.
Sensiz geçen zamanın pişmanlığıyla utanmadan bir daha ağlıyorum.
Sen gittin ya…
Senin gidişin, köyümüzün dilsizleri gibi susturuyor beni.
Seninle çıktığımız o yollar, şimdi sessizliğe büründü.
Yolculuklarımız aklımda hâlâ taptaze.
Sen “hedefe ulaşınca dinleneceğiz” dediğinde, biz birkaç türkü söyler, sen de gecenin karanlığında ateşin başında sessizce dinlenirdin.
Birlikte vardığımız hedeflerin, şimdi sende kaldığını hissediyorum.
Ateş başındaki sessizliğin, hâlâ birilerinin hafızasında senin sesinle yankılanıyor.
Yoldaşım, komutanım…
Bilmezsin, sensiz bu yolların ne kadar çetin ne kadar emek dolu olduğunu.
Ayaklarım titriyor artık, dizlerim taşıyamıyor beni.
Ve ey Zagroslar…
Senin sevdan şimdi bütün dağlarda esiyor.
Senin o derin sessizliğin, kutsal toprağa yayılmış.
Cîlo’nun dorukları, Çarçela’nın rüzgârı artık senin adını fısıldıyor.
Kokun, nergislerden, menekşelerden, reyhandan geliyor.
Toprak, artık seninle daha diri, daha kutsal.
Senin şehadetin bana büyük bir acı verdi belki.
Ama seninle kurduğumuz bu yoldaşlık, bu sarsılmaz bağ, beni ayakta tutuyor.
Seninle aynı halaya girene dek,
Omuzlarımı seninkilerle birleştirene dek,
Şehitlerin kervanında bir yolcu olana dek,
Seninle yeniden yola çıkana dek,
Gökyüzünün mavisinde, senin sesinle bir yıldız gibi parlayana dek…
Söz veriyorum yoldaşım.
Söz veriyorum sevgili yoldaşım.
Mücadele edeceğim.
Bêrîtan Gulan