Wextê ku ez vê name yê dinivisînim, nizanim ku ji ku derê dest pê bikim. Ji destpêkirina vê nameyê him kêfxweş im him jî xemgîn im. Serokê min ez li serê çiyayên Kurdistanê yên bilind, difikirim, temaşeyê dengê avan, dengê çûikan kan dikim. li serê çiyan de milek mij û dûmanê di milek de jî rojê serê xwe bilind kiriye.
Belê Serokê min dibe ku ev nameya min kêm be, lê ji bo min bi wate ye. tu ji bo mirovahiyê şaristanî afirand. Te ji bo mezinkirina mirovatiyê gelek xebatên girîng û dijwar da meşandin.
Serokê min dema ez guh didim qêrînên bi şewatê dayikan pir bi axînin, hêviyê dayikan, axîna dayikan ji bo te pir bi wate ne. Dema ez temaşeyî qêrîna zarokan dikim, serê zimanê wan hêzî û bawerî derdikeve.
Bi ketina sala 2003’an hêviyên min mezintir bûn. Eger hêvî nebe jiyan li çiyan nabe. Hesreta çar salan ez dikişînim, ku rojek ji rojan were em li Amedê hevdû bibînin.
Serokê min te min fêrî jiyanek birûmet kir. Te min fêrî zanistiyek pîroz kir. Her gotineke te ji bo min weke romanek e. belkî tu fizîkî ne di nav me de yî, lê her tim di dilê me de dijî, her seat her şev dijî.
Eger bibim çemek ji çemên payîzê û biherikim biçim ber bi Îmraliyê ve çawa biçim? Ger bibim pelek ji pelên payîzê biweşim biçim. Ger bibim çûkek ji çiyayên Kurdistanê bifirim, berê xwe bidim rêka Îmraliyê. Slavên bi hezaran gêrîla, yên dayikan, yên zarokan ji bo te bînim Serokê min. Ez sed silavan dikim ji bo te, rojbaş Serokê min.
Tekoşin Helin
