Masiya biçûka xemgîn…

Zerî İsfehanî

Rêya deryayan dûr bû

Masiya biçûka xemgîn,

Tu jî bûy evîndarê sîpelên serkêş

Û mercanên sorên di binê deryayan de

Te dixwest,

Du rên kesk, ji bo zarokên bê stêrkên şevê bînî

Û weke firîşteyên baranê

Bi dirêjahiya şevê,

Liser baskeke şikestî û nemameka xembar

Stranan bêjî…

Heta di siharê de, kulîlkên wê şiyar bibin.

Te dixwest lipey heyvê bikevî

Di helhele û bezma sîpelên evîndar,

Û şewqa rojê de 

Di  xonavên rengîn,

Û balindeyên behrê di ba de

Lê dîwana kevirîn, dilê te nedîtin

Ku di dilê xembarê dar û zarokan de lêdide

Tu revandin

Ji nava destên biçûk de

Û tu radestî Nehengên êş û tarîtiyê kirin

Bi destên xweyên betal

Şeva tarî digirya

Ji bo stêrkeke winda bûyî

Û texteya reş,

Di bêdengiya kilasê de

Di xeyala dîmena şîna deryayê daye

Û di şe’irên te da

Zarokên xwendingehê, çîroka masiyên reş dixwînin

Tu jî weke firişteyên baranê

Di devê nehengan de,

Li ser baskên şikestî

Rîşalên çirmisî

Û zarokên xemgîn

Hê jî stranan dibêjî…

Ji bo biranina mamoste Ferzad Kemanger