Dayîk (Kurdistan)

Ew xwîna ku li ser singa te

Ji nav dilê te

Wek rûbarekî  bê dawî diherike.

Pelên dîrokê

Bi xwîna te rastiyan dinivîse

Bi qêrîna te mezin dibin zarok

Bi hêsrên çavên te jiyan dikin zindî

Hewara te erdê dihejîne

Bi axîna te teht hildiweşin,

Mejî radiwestin,

Agir ditefin,

Mirovatî xatir dixwaze ji mirovan

Tu ew qas pîroz î

Cîhan ji bo axa te şer dike

Lê çima?

Çima tu her bindestî?

Wek dîroka jinan

Azadiya dayîkan

Bi te ve hatiye girêdan

Tu dibêjî gelo

Jinan ji bo te koletî qebûlkirin?

Tu azad nebî

Jin jî naxwazin jiyan.

Dîsa qutkirin

Sê perçe ji nav dilê te,

Dîsa belav kirin qêrîna te

Bi  dengê zarokan, dayîkan

Dîsa rojek tarî kirin

Dîrok,dîsa eyba xwe dinivîse

Bi destê levîathanan, Nemrûdan

Lê ew tev fêhmkorin dayê

Çavên wan nabîne

Guhên wan nabihîze

Dilê wan his nake

Nizanin ku tu nemirî dayê

Nizanin ku keç û xortên te

Bûne dil, rih û mejiyê te

Nizanin ku sê perçe hildan

Sê hezar perçe dê

Bikeve nav dilê te

Wê bibin ax, rûmet û şerafet.

Sara

Wek Agirî bû

Rûmeta Dersîmê bû

Diherikî wek ava Mûnzûr

Dîroka jinên azad bû

Zelal bû, pêşeng bû

Kevirê yekem

Ew avêt koletîyê

Serî rakir

Ne zindan, ne hucre

Ne îşkence, ne kelepçe

Bilind difirî ber bi azadiyê ve

Hîlala zêrîn dabû ser serê xwe

Ji xwe re kiribû tac

Dimeşiya wek xwedawendan

Zagrosan şera reş girê da

Di nav ewrê spî de

Rojbîn

Wek pepûlekî bû

Fikra mirovên azad belav dikir

Wek hewariyên Îsa

Reng dida dora xwe

Dengên te kom kiribû di nava xwe de

Ji her çiya, gund û bajaran

Bêhna te dida jiyanê

Belav dikir bi hest û zimanê xwe

Ronahî

Dergûşa te ya herî biçûk bû dayê

Wek bircên Amedê

Ya herî bilind

Bi coş bû, geş bû

Wek navê xwe li ewran.

Ciwantî ye

Fikrê mirovên azad bû

Di nav qirêjiya paytexta zilmê de

Evîndarê heqîqetê bû

Rohnî bû,

Rohnî dikir tarîtiya jiyanê

Mij û dûman…

Ji Pênûsa Gêrîla